Vi er tilbake i kvardagen, etter ei flott langhelg på hytta. I tankane spolar eg til måndag ettermiddag denne veka. Vi sit i solskinet på hytteverandaen. Mette har vaska hytta og lufta alt som luftast kan. Det luktar grønsåpe over heile Tæla. Eg har pjaska litt med ved, henta vatn i Fossåa og gått ein tur i terrenget. Over Tælastuå og landskapet rundt kviler fred. Ein fred av den sorten som berre fjellet kan by på.
Ho som sit i stolen ved sida av meg på verandaen seier plutseleg: «Du verda kor bra vi har det. Det er måndag, og vi kan sitte her og nyte livet med verdas beste samvit».
Det slår meg at, ja sanneleg, det har du rett i. Og noko anna kjem over meg: Dette bortimot uverkelege, at eg kan gjere som eg vil med verdas beste samvit, er ein tanke eg burde ha tenkt oftare. No har eg vore pensjonist i tre og eit halvt år, Mette litt kortare. Etter 43 år i kamp mot klokka, har eg fortsatt problem med å lande. Det må berre innrømmast. Å ta inn over seg at ein er herre over eiga tid, er ikkje gjort i ei snarvending.
Men dei lystelege realitetane er altså slik: Eg skal ikkje på jobb i morgon. Deadline og tidsfristar har eg lagt bak meg. Det gjeld også overtidslister, agurktid utan folk på jobb, påsketurnusar basert på mirakel og gratisarbeid, all verdas rapportar og høgtsvevande strategidokument som ingen trur på. Det finst ikkje noko styremøte å førebu eller ein ventande samtale med styreleiaren, som vil vite kvifor driftsresultatet låg under budsjett siste månad – kva har eg tenkt å gjere med det? Alt dette, og mykje meir, er historie.
Akkurat der og da, i denne velsigna stunda på verandaen, let eg kjensla av fridom sleppe til. Eg greier å innsjå at eg er ein privilegert mann. Men det skal altså trening til for å vere i stand til å erkjenne at livet har tatt ei slik vending, med alle dei nye moglegheiter det gir. Eg bestemmer meg for å øve meir.
I heile yrkeslivet jobba eg med ord. Det var opplevingsrike år, som eg ser tilbake på med udelt takksemd. Eg hadde verdas mest spennande yrke. Men det er ei tid for alt. No har ordet vorte min pensjonisthobby. Eg har stor glede av å bidra i den ferske lokalavisa Hustadvikingen, der abonnementstalet stig jamt og trutt. I tillegg styrer eg på med opptil fleire andre skriveprosjekt. Så blir det ein del fotografering. Bøker skal lesast, og det er stadig ny musikk som må utforskast. Rett som det er blir dagen i kortaste laget. Den store forandringa frå tidlegare, er at no er det eg sjølv som bestemmer tempoet. Det er forskjell på å vere stressa og å ha det travelt. Mange veit ikkje det.
Tilbake til hytteverandaen: Som eg har gjort tusenvis av gongar før, let eg blikket gli over dei kjente fjelltoppane og den allereie grøne Tæla. Nedanfor stølen flyt Tælas smykke, Fossåa, sommarstill forbi. Vi skjenker oss eit glas med raudt – midt på blanke dagen. Også det med blankt samvit. Bilen er ein marsj på tre kilometer og 300 høgdemeter unna. Vi skal ikkje nokon plass. Vi skal berre vere her. Til stades. I eigne liv. For kvarandre.
FINTENKJARPLASSEN 