Så er Tælastuå klar til å ta imot vinteren. Det vart ein dagstur så snarast, der eg gjennomførte det faste ritualet som må til når vi ikkje skal sjå att hytta på fleire månader. Det er på mange måtar ein seremoni prega av vemod. Tælastuå er ein viktig del av livet. Heldigvis har både Mette og eg den eigenskapen at vi i staden for å sørge over at hyttesesongen er over, heller begynner å gle oss til den neste. Ja, kjenner eg kona mi rett, går det ikkje lenge før ho startar på innkjøpslista til provianteringa i mars neste år.
Det er så mangt som skal ordnast på den siste turen før vinteren. Ein spade må bindast fast til verandarekkverket. Inne i hytta skal fuktslukarane på plass. Det er ei genial oppfinning. To fuktslukarar samlar i løpet av vinteren rundt ein liter vatn. Det er sjølvsagt mykje betre at all denne fukta hamnar i to plastbollar, enn at vi finn ho att i sengeklede, madrassar og puter. Ei lita glipe på omnstrekken er også viktig, og lufteventilane på alle vindu må vere opne. Så er det alltid litt mat og drikke som ikkje toler overvintring, og som derfor må berast ned igjen. Til slutt kjem den obligatoriske kontrollen av alle vindushasper, og årets siste epistel i hytteboka blir forfatta. Ja, det er eit ritual. Alt foregår på same måten kvart år.
Eg starta hyttesesongen i palmehelga. Det var i månadsskiftet mars/april. I slutten av juni fekk eg selskap av Mette, som da hadde fått trena opp det flunkande nye kneet sitt. For meg vart det 17 turar og 45 overnattingar i år. Eg har vore på Tæla i meir enn to av dei snart sju månadene som har gått sidan sesongstarten. Det får vere bra i comebacksesongen etter hjarteoperasjonen. Hyttebøkene viser at eg i snitt har vore på hytta kvar sjuande dag sidan vi tok over Tælastuå hausten 1992. Det vart ein livsstil.
I fjellet har alle årstider sitt særpreg og si eiga stemning. Seinhaustes begynner naturen for alvor å gå i vintermodus. Trea som for ikkje lenge sidan bar lauv, står nakne og førebur seg på kulda. Isen har begynt å legge seg over Fossåa, og toppane rundt Tæla har tatt vinterkåpa på. Alt er så stille. Det er nesten slik at ei kjensle av andakt og høgtid kjem over ein.
I mange av dikta sine tar Hans Hyldbakk lesaren med ut i naturen. I diktet Haustdag manar Kleivakongen fram ei stemning som eg så lett kan kjenne meg att i, når eg tar fatt på årets siste vandring ned liene:
Alt det gamle skal forgå,
kviskrar det frå blad og blomar.
Men i faret frå sin somar
skal det nye liv oppstå.
FINTENKJARPLASSEN 