Nokre få haustdagar er meir magiske enn andre her oppe på Tæla. Det er dei dagane ein kan nyte to solnedgangar frå Tælastuå.
Først går sola ned bak Fossafjellet, mellom Nonssteinen og den fremste varden. Så, nokre timar seinare, kjem ho fram att i synsranda der Maifjellet på Hjelset møter Fossafjellet. Da har sola vorte til ei eldkule, som fargar støl og stue raud. Like etter tek ho kveld for godt. Det er som eit under.
Eg sit åleine i hytta og tek fredagskvelden inn over meg. Innhylla i ein fred som berre oktobermørket kan velsigne ein eremitt med, kjenner eg at livet på sitt beste ikkje er så verst.
Hyttesesongen går mot slutten. Men bak ein bister vinter ligg alltid ein vår.
FINTENKJARPLASSEN 